Salta e.o. (2)

Tja, die Routa National 40, dat is eigenlijk wel een bijzondere weg blijkt. Kijk wij kennen de N-wegen door bijvoorbeeld de NO-polder van wel 60 tot 80 misschien 100 kilometer, maar daar maak je in Argentinië geen indruk mee. De RN40 is namelijk bijna 5000 kilometer lang en begint in het noorden in La Quiaca (op de grens met Bolivia) en eindigt vlak voor Ushuaia (aansluiting op de RN30, ook al zo'n leuke van noord naar zuid).
Vanuit Cachi gaan we deze RN40 zo'n 180 kilometer volgen waarvan slechts het laatste deel geasfalteerd is (een kilometertje of 25) dus hard zal het niet gaan. Achteraf is de constatering dat de weg prima begaanbaar is en ook voor de Corsa goed te doen was, geen lekke banden of andere mankementen.
Wel opnieuw spectaculaire landschappen die voor ons opdoemden. De hoogste top hier is de Nevado de Cachi met een fraaie hoogte van 6380 meter en is steeds in beeld. De weg volgt de Rio Calchaqui en gaat door het Nationale Park Los Cordones en maakt onderdeel uit van de Ruta del Vino. Overal zijn de wijgaarden te zien, de hoogst gelegen ter wereld zegt men dat nemen we dus maar aan. We passeren kleine en wat grotere dorpjes, maken een korte stop in Molinos waar een fraai gerestaureerd 18de eeuws kerkje te zien is en we maken daar bijgevoegde foto met in de achtergrond de met sneeuw bedekte Nevado de Cachi. Heel bijzonder is de bijna surrealistische Quebrada de Las Flechas. Er zijn weer het nodige foto's en filmshots toegevoegd aan onze digitale herinneringen als we uiteindelijk aankomen in San Carlos voor de lunch, vanaf hier is het nog het laatste geasfalteerde traject naar Cafayate.
We nemen onze intrek in Hotel Killa, aanbevolen door de Lonely Planet en verpozen ons bij het zwembad. In Cafayate is een zwembad geen overbodige luxe want het wordt hier, althans op de dag, nooit kouder dan zo'n graadje of twintig. Kachels zijn wel nodig want de temperatuur kan in de nacht nogal omlaag gaan tot zo'n graadje of tien onder nul. Het aantal dagen met zon bedraagt hier 340. Samen met de prima voor druiventeelt geschikte klei en grindbodem levert dat prachtige wijnen op die we natuurlijk zijn gaan proeven. De meest aangeplante druiven zijn de Malbec (bij ons toch wel favoriet) de Cabernet Sauvignon en de Torrontes. De Torrontes is een verfijnde witte wijn waar de streek hier het meest beroemd mee is maar die ons niet helemaal kon bekoren.
Inmiddels zijn we aangekomen bij de vrijdag 29 november, een volle dag in de wijnhoofdstad Cafayate en dus moet er vanmiddag wijn worden geproefd. De ochtend besteden we aan wat rondslenteren over het dorpsplein, koppie koffie, effe pinnen én we proeven het heeeeel bijzondere ijs bij Heladeria Miranda. In hun assortiment zit ijs gemaakt van wijn. Er is keus uit Torrontes of Cabernet Sauvignon. We hopen dat de wijn vanmiddag beter smaakt dan het ijs want echt lekker kunnen we het niet vinden.
We hebben besloten om voor de bezoeken aan een paar bodega's er met de fiets op uit te trekken. Dus twee mountainbikes gehuurd en op pad naar de bodega Piatelli even buiten de stad. Nou dat viel niet mee want de niet verharde weg gaat heel geleidelijk omhoog dus we trappen een klein verzet en pauzeren op tijd. Onze fietsactiviteiten staan op de film, de fotocamera was niet mee dus degene die bewijs wil zien moet even geduld hebben. De bodega is een fraai, nieuw maar wel een tikkie pompeus gebouw. De reden daarvoor is al snel duidelijk want Stefanie die ons rondleidt vertelt ons direct dat deze bodega vier jaar geleden is opgezet en het gebouw net een paar maanden open is en dat er voor het eerst is geoogst. De eigenaar is een rijke Amerikaan. Die zijn dollars in dit wijnproject heeft geïnvesteerd. Er zijn geen andere Engels sprekende gasten dus hebben we een privé toer én proeverij.
We proeven hier natuurlijk de Torrontes, Cabernet-Sauvignon en de Malbec. Zoals eerder gemeld, de wijnen zijn prima maar zoals gezegd de Torrontes is niet onze wijn. Doe ons maar een Chardonnay. Er ontstaat nog enige hilariteit als midden in de proeverij een collega binnenloopt op het moment dat we onze camera even hebben lopen. Stefanie fluistert haar collega in dat ze op de film komt en ze besluit daarop om ook nog maar even naar de camera te zwaaien. Stefanie verontschuldigd zich want proeverijen worden nooit verstoort. Vijf minuten later komt nog een andere collega binnenlopen en het schaamrood is duidelijk waarneembaar bij Stefanie. We beloven de filmfragmenten naar haar te mailen, kunnen ze er nog een keer lol over hebben.
De afdaling verloopt een stuk sneller dan de klim, al blijft het uitkijken op dit soort wegen. Ook in de stad zijn er een paar bodega's en we kiezen voor Nannie. De wijnvelden van Nannie liggen vanzelfsprekend buiten de stad maar de wijn wordt hier in de bodega gemaakt. Het contrast met Piatelli is enorm, Nannie is heel kleinschalig, biologisch, Piatelli meer een wijnfabriek. We proeven hier vier wijnen, Cabernet-S, Torrontes, een speciale rosé van Cabernet-S en als vierde wijn een Tannat, deze druif wordt vaak gebruikt om te mengen met een andere soort. Maar bij Nannies hebben ze er een wijn van gemaakt met alleen deze druifsoort. Het levert een mooie, wel heel stevige rode wijn op. Nannie heeft ook een pas geopend, goed aangeschreven restaurant, dus reserveren we een tafel om 20.30
Om die tijd zijn we weer terug en zijn opnieuw de eerste gasten. Argentijnen gaan nl. niet voor negenen, half tien aan tafel. Maakt ons niet uit, we eten heerlijk, drinken er lekker de Rosado bij en kijken weer terug op een mooie vakantiedag.
De zaterdag (als we dit schrijven is het inmiddels 18.30 (NL+4) op Finca Santa Anita in Coronel Moldes, de plek waar we begin van de middag zijn aangekomen. Onze laatste stop voor we zondagavond vliegen naar Iguazu.
De tocht (150 km, gasfalteerd) vanaf Cafayate door de Qabrada de las Conchas was opnieuw erg fraai, ook weer teveel om te beschrijven. Leuker is nu om even te vertellen waar we zijn aangeland: het heuse land van de gaucho, een ervaring die er bij een bezoek aan Argentinië natuurlijk ook bijhoort. Finca Santa Anita is een nog in werkend zijnde boerderij op het platteland vlak voor Salta. er zijn paarden, geiten, zes kinderen en evenzoveel honden. Vader Carlos ontvangt ons hartelijk, we ontmoeten een tweetal landgenoten die ook hier verblijven. Verder geen gasten. Binnen no time staat er een lunch op tafel, heerlijk. Het plan is om verder hier niet teveel te doen en dat is ons ook gelukt. Zaterdagavond bescheiden diner want de familie moest naar Salta voor de diploma uitreiking van een van de dochters, keurig gekleed gaan ze op pad. Wij worden door een van de zoons voorzien van warme, pittig gekruide geitenkaas (eigen productie) en een flinke stapel empanades, wijntje erbij en gezellig avondje met Wim en Ines uit Groningen.
Zondag is een bijzondere dag want dochter Paula is jarig en we zijn uitgenodigd voor de BBQ lunch met de familie en vrienden. Dat wordt een mooie afsluiting van ons verblijf hier. Om een uur of vier naar het vliegveld voor de vlucht naar Iguazu waar we 's werelds grootste watervallen te bewonder zijn.

Daarover later meer.
Adios amigos.